Paula heeft al 17 jaar aanhoudende (chronische) pijn in haar rug en nek. Ze kon steeds minder en was er inmiddels ook van overtuigd dat bewegen niet goed voor haar was.

Al 25 jaar had ik pijn! Allerlei revalidatie en re-integratietrajecten had ik gelopen. Uiteindelijk ben ik volledig afgekeurd. Niets hielp. Eigenlijk ook niet de morfine die ik slikte. Het hielp een paar weken en dan werd de pijn weer heftiger. Daardoor nam ik steeds meer. Uiteindelijk zat ik het grootste deel van de dag zwaar onder de medicatie niks te doen op de bank. Psychisch ging mij dat ook niet in de koude kleren zitten. Op een gegeven moment kwamen daar paniekgevoelens/angsten bij die ik ook maar niet onder controle kreeg. Ik voelde mij afhankelijk van de grillen van mijn lichaam en geest en kreeg daar maar geen controle over.

Op een gegeven moment wees mijn dochter (die fysiotherapeut is) mij op een collega die zij kende die zich had gespecialiseerd in chronische pijn patiënten en zich psychosomatische fysiotherapeut noemde. Alleen bij het woord psychosomatisch begon ik al te steigeren, “Ik loop verdomme de pijn toch niet te verzinnen! En je ziet toch op foto’s dat ik echte lichamelijke problemen heb! Nee, dat is vast niks voor mij”. Op dat moment heb ik er dan ook niets mee gedaan.

Maar omdat ik in de loop van de tijd eigenlijk steeds meer vastliep in mijn klachten en de zware pijnmedicatie die ik slikte kreeg ik wel het gevoel dat het zo niet verder kon en vroeg ik nog eens aan mijn dochter wie dat ook al weer was en of dat iets voor mij zou kunnen zijn. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik, kritisch/negatief als ik was, alleen een afspraak voor een verkennend gesprek gemaakt. Zo kon ik zelf bepalen of het iets voor mij zou kunnen zijn en of ik een traject bij haar zou willen lopen. Hoge verwachtingen had ik daarbij echter niet.

Na het eerste gesprek was ik al helemaal enthousiast, al kon ik mij nog geen voorstelling maken hoe ze het zou gaan aanpakken. Sjouke sprak mij in ieder geval heel erg aan. Je kon met haar praten en ze plaatste mij niet in een hokje.

In de eerste fase heeft ze mij inzichten doen verkrijgen in wat pijn nou eigenlijk is, wat er allemaal gebeurt in je lichaam, welke processen daarbij een rol spelen, en wie er allemaal meedoen in het pijn hebben.

Zo had ik wel gemerkt dat als ik gestrest/angstig/paniekerig was de pijn heftiger was, ook als ik bijv. griep had. Maar andersom ook! Als ik pijn had kreeg ik ook veel meer last van paniekgevoelens! Dat was voor mij echt een eyeopener. Het een hing samen met het ander!! Gaande het traject kreeg ik steeds meer inzichten en van dat soort eyeopeners over de pijn en met name hoe ik daarin stond en mee omging. Ik kwam erachter dat ik heel veel vastgezette ideeën had over wat goed of slecht voor mij was. Zo was ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat bewegen slecht voor mij was. Ik had tenslotte zoveel trajecten gedaan waarin bewegen centraal stond, maar niets had geholpen, in tegendeel! Nog een paar overtuigingen die ik had: Ik ben een pechvogel. In het ziekenhuis zitten maar amateurs die mijn klachten niet kunnen verhelpen. De pijn zal er altijd zijn. Het zal alleen maar slechter gaan in de tijd. Mijn angsten gaan nooit meer weg etc. Allerlei “gevaren” die mij in een staat van stress hielden.

Al dit soort overtuigingen en gedachten werden mij helder gaande de gesprekken en de huiswerkopdrachten. Maar nog belangrijker, al die overtuigingen hielpen mij niet, maar werken zelfs averechts. Door dat soort inzichten ging ik steeds opener naar mijzelf kijken en raakte ik steeds enthousiaster over het feit dat ik wel degelijk in staat was het roer om te gooien en invloed uit te oefenen op mijn lichaam en geest. Mindfulness was daar ook een onderdeel van. Zijstapjes met goede tips werden regelmatig gemaakt als ik iets te vertellen had over hoe het ging of wat er gebeurd was. En het roer ging om!

Ook de manier waarop ik die inzichten verkreeg was essentieel. Ze liet mij(!) inzichten verkrijgen i.p.v. ze op te dringen. Voor mij, achteraf gezien, heel belangrijk. Ze liet mij doelstellingen vaststellen, ze liet mij een trainingsplan opstellen, etc. Echt knap dat zij dat bij mij voor elkaar kreeg. Ik kwam in beweging, ik was en ben gemotiveerd! De medicatie ben ik ook flink aan het afbouwen, ik weet zeker dat het gelopen traject bij Sjouke ook hierop een positieve en motiverende werking heeft.

Door het formuleren en realiseren van doelstellingen, groot en klein, door kleine stapjes te doen, niet over mijn grenzen te gaan etc. kreeg ik zelfvertrouwen en begon ik opener t.o.v. de hele materie te staan. Er was iets in mij verandert waardoor pijn en angst meer een soort terugkomende voorbijgangers begonnen te worden i.p.v. een constante, altijd aanwezige negatieve wolk - genoemd "pijn" -, waar ik eigenlijk bang voor was. Eerder benoemde vastgeroeste denkbeelden over wat goed of fout is begonnen te veranderen, en ik kwam er achter dat die vaak zelfs contra productief werkten. Ook al had ik regelmatig pijn, het weerhield mij er bijvoorbeeld niet meer van om dingen te gaan ondernemen. Ik ging anders naar pijn kijken, kon het meer accepteren als iets wat ik erbij pak. En ik was er niet meer bang voor. En mijn angsten/paniekgevoelens werden hanteerbaarder. Maar gezien alle activiteiten die ik deed werd de pijn ook daadwerkelijk minder! Hoe kon het! Fantastisch!

Dus meer grip op mijn leven, minder pijn, en met de huidige pijn beter kunnen omgaan! Dat kan je toch gerust een groot succes noemen!

Grijp je kans voor meer grip op jouw pijn!

Grijp je kans op een leuk leven!